29 stycznia o godzinie 15.00 przy Pomniku Bohaterów Getta w Warszawie rozpoczną się uroczystości związane z XIII Międzynarodowym Dniem Pamięci o Ofiarach Holokaustu, pod Honorowym Patronatem Prezydent m. st. Warszawy Hanny Gronkiewicz-Waltz.
Na uroczystości zaprasza Fundacja Shalom. Współorganizatorami wydarzeń są: Stołeczna Estrada, Tramwaje Warszawskie Sp. z o.o. oraz Teatr Żydowski im. Estery Rachel i Idy Kamińskich – Centrum Kultury Jidysz.
W hołdzie tym, którzy odeszli
Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu został uchwalony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 1 listopada 2005 roku. Za datę obchodów wyznaczono na 27 stycznia – rocznicę wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau w 1945 roku. Uchwalenie dnia pamięci miało na celu nie tylko uczczenie pamięci pomordowanych w czasie II wojny światowej przez nazistowskie Niemcy, ale i wyraźny sprzeciw wobec nieuznawania Holocaustu jako wydarzenia historycznego. W swojej rezolucji Zgromadzenie Ogólne ONZ wezwało również do przedsięwzięcia środków mobilizujących narody, aby podtrzymać pamięć i edukację na temat Holokaustu, by ten czas był dla wszystkich ludzi przestrogą przed nienawiścią, rasizmem i uprzedzeniami.
Warszawskie obchody Międzynarodowego Dnia Pamięci o Ofiarach Holokaustu gromadzą przedstawicieli władz państwowych i samorządowych, ambasad, organizacji społecznych i wyznaniowych, którzy złożą kwiaty w czasie uroczystości pod Pomnikiem Bohaterów Getta (29 stycznia, godz. 15.00, ul. Zamenhofa/Al. Sendlerowej). Wsparcie i udział w uroczystości przedstawicieli Kościoła Katolickiego oraz innych wspólnot wyznaniowych będzie bardzo ważnym akcentem podkreślającym duchowy, ekumeniczny wymiar tego wydarzenia. Przedstawiciele różnych wyznań i kościołów odmówią modlitwę ekumeniczną za pomordowanych.
W ramach obchodów Teatr Żydowski im. Estery Rachel i Idy Kamińskich – Centrum Kultury Jidysz w dniu 29 stycznia zaprasza o godz. 18.00 i 20.00 na spektakl „Ginczanka. Chodźmy stąd” w reżyserii Krzysztofa Popiołka (scena im. Szymona Szurmieja na ul. Senatorskiej 35, wstęp za zaproszeniami).
„Nie boję się ogromu świata” – pisała mała dziewczynka któregoś ostatniego dnia lata, w jakichś ostatnich latach pokoju, w świecie pięknej przeszłości. To inicjujące zdanie rozpoczyna opowieść, której tytuł dałby się streścić w dwóch słowach: moje życie. Nie wie jeszcze, że będzie to brutalnie przerwana, niedokończona opowieść: o nieuczciwej śmierci, o przedwczesnym umieraniu. To otwierające zdanie wypowiada do nas z końca przedwojennej Warszawy. Już nie będzie takiego lata, już nie będzie takiego miasta i już nie będzie takiego świata. Kolejne miejsca, z których trzeba uciekać – Warszawa, Lwów, Kraków – staną się ciągiem nie tylko geograficznym. To przede wszystkim łańcuch stanów lękowych, przez które przechodzi Ginczanka. W spektaklu obserwujemy kondycję człowieka nieuchronnie zbliżającego się do własnego końca.
„Coś przyjdzie: miłość albo wojna” – pisze na długo przed 1939 rokiem. „Zdychasz, stara Europo”. Nieustanne przeczucie nadciągającej katastrofy, poczucie, że może nas nie być, generuje pytania: jak pożegnać się ze światem, wiedząc, że nadchodzi koniec? Jakimi słowami zbudować schron na kartach literatury, żeby móc obronić siebie? I wreszcie, kiedy wszystko poprzednie się nie uda: jakimi słowami podsumować tę opowieść: moje życie.
A tak chciałoby się żyć. O sekundę, o milimetr dłużej…
Informacje: http://www.teatr-zydowski.art.pl/spektakl/ginczanka-chodzmy-stad
fot. materiały prasowe
starspolska.wordpress.com 